Betoging tegen alle kampen en gevangenissen: nu zaterdag 31 maart in Brussel
ZATERDAG 31 MAART 2007
14u ZUID-STATION BRUSSEL
BETOGING TEGEN ALLE DEPORTATIEKAMPEN EN GEVANGENISSEN
naar aanleiding van betoging georganiseerd door UDEP en andere vluchtelingenorganisaties
Ook de voorbije maanden waarde het spook van de revolte doorheen de opsluitingsinfrastructuur van de Belgische Staat. In de gevangenissen van Merksplas (januari), Vorst (februari) en Lantin (maart) kwam het tot opstanden en bezettingen van de binnenplaats. In februari braken opgeslotenen een deel van de infrastructuur van het deportatiekamp in Vottem af.
Laten we in de straat onze solidariteit tonen met deze rebellie en haar verspreiden.
________________
Hieronder twee artikels uit De Nar die de oproep voor deze betoging in een perspectief kunnen plaatsen.
________________
Dorst naar vrijheid
“Jouw raad, Hydarnes, weegt voor ons niet evenveel door. Je kent één van de zaken waarover je raad geeft, maar de rest ken je niet. Je weet inderdaad wat slavernij is, maar je hebt nooit van de vrijheid geproefd. Je weet niet of de vrijheid zoet of bitter smaakt. Als je de vrijheid kende, dan zou je ons aanraden er met speer en bijl voor te strijden.”
- Thucydides, De Pelopponesische Oorlogen, meer dan 2500 jaar geleden.
Het zijn misschien wel donkere en vijandige tijden, maar er wordt gevochten voor de vrijheid. Niet alleen in verafgelegen gebieden maar ook hier in hart van de versteende metropolen. In verschillende kampen van de Staat nam de ongehoorzaamheid ongehoorde vormen aan en vertaalde de dorst naar vrijheid zich in destructief geweld.
Het voorbije half jaar oversteeg de agitatie in de gevangenissen al haar beperkingen. In grote en minder grote gevangenissen braken collectieve opstanden uit en werd zware schade toegebracht aan de infrastructuur van de opsluiting. Tientallen gevangenen ontsnapten aan de klauwen van Justitie. De zwijgende muren werden doorbroken door getuigenissen over de realiteit van de gevangenis en over de wreedheid van de opsluiters.
Er werden overwinningen geboekt. Op 18 oktober 2006 werd de isolatie-afdeling van Lantin waar de Belgische Staat haar meest onhandelbaren afzondert volledig verwoest. Op 29 oktober 2006 verwoestte de revolte grote delen van het folterkamp Ittre. Op 16 januari leed de infrastructuur van de gevangenis van Merksplas bijna onherstelbare schade na een grootschalige opstand. En de grootste overwinning is zonder twijfel de moed, waardigheid en vastberadenheid die vele gevangenen doorheen de revolte veroverd hebben. De opgedane ervaringen kunnen de wapens van de toekomst smeden. Ook in de straat braken her en der mensen uit de rol van passieve toeschouwer.
Er werden nederlagen geleden. Eind september 2006 werd Fayçal in de gevangenis van Vorst door cipiers vermoord met kalmerende injecties. In Brussel werd een oude man die zich verzette tegen de gerechtdeurswaarders afgeknald door blauwe uniformen. In januari werd in Charleroi een jonge autodief geëxecuteerd terwijl hij op de vlucht was voor de flikken. Hetzelfde herhaalde zich enkele weken later in Tubize. In Charleroi zette de wraak de volgende dagen vijf politiekantoren en enkele overheidsgebouwen in lichterlaaie. De macht kanaliseerde echter snel alle aandacht in de richting van enkele dramatische voorvallen van uit de hand gelopen ruzie’s.
Ook in de deportatiekampen, die andere soort gevangenissen, stijgt de spanning. Tijdens de opstand in de gevangenis van Merksplas kwam het ook in het gesloten centrum aan de overkant tot een opstootje tussen de ongewensten en bewakers. Een maand later brak er op 22 februari in het gesloten centrum van Vottem een opstand uit waarbij een deel van de infrastructuur van het kamp kapotgeslagen werd. Net zoals bij de opstanden in de gevangenissen, reageerde de Staat met isolatie en overplaatsing van de opstandelingen naar andere kampen. Ook hier zocht de solidariteit naar gepaste uitdrukkingsvormen in de straat.
We weten allemaal dat onze levens en onze dorst naar vrijheid de Staat geen moer kan schelen. Willen we vrij zijn, dan moeten we daarvoor vechten. In solidariteit met onze vrienden en vriendinnen die opgesloten zitten is het aan ons, gevangenen in de straat, om te vechten tegen alles wat ons opsluit, tegen alles wat ons onderdrukt.
Uit De Nar, maart-april 2007, nummer 210
__________________________________________________________________
DE DONKERE KAMPEN VAN HET KAPITAAL
M. bezoekt elke dag zijn vriendin in de gevangenis voor illegalen te Brugge. Twee jaar waren ze op zoek naar de juiste papieren om te kunnen trouwen. Toen deze papieren rompslomp bijna in orde was, liep zijn vriendin bij een toevallige controle tegen de lamp: geen verblijfsvergunning, hop, naar het deportatiekamp. Het is één van de zovele verhalen die we hoorden toen we onze vriend Yacob gingen bezoeken.
Wanneer je door de knerpende ijzeren toegangspoort wordt binnengelaten, wacht je een kil landschap: twee rijen metershoge hekkens afgezoomd met prikkeldraad voorzien van vlijmscherpe mesjes, bedoeld om de potentiële ontsnapper zoniet af te schrikken, dan toch te verwonden. Blauwe camionetten met kooien in de laadruimte rijden af en aan. In de kooien … mensen, geboeid. De geüniformeerde bewakers van het kamp handelen als verrichten ze sociaal werk, maar dit kamp kon net zo goed een scène zijn uit de deportatiekampen van nazi-duitsland in de jaren 30-40 van vorige eeuw, waarin de uniformen de rol van Hitlers gewillige beulen spelen.
Het is niet anders in Vottem (Luik) waar onze vriend Yacob nu zit opgesloten. Het is niet anders in Merksplas en Steenokkerzeel, waar tientallen andere Yacobs zitten opgesloten. Het is niet anders in de rest van het fort europa: overal zijn er deportatiekampen, die verdacht veel op elkaar lijken, macabere getuigen van hun gemeenschappelijk blank kapitalistisch project.
De echte mensenhandelaars zijn de architecten van fort europa
Op het dashboard van sommige van de kooiwagens slingeren een paar “laissez-passers". Het zijn de beruchte documenten die staten afleveren en waarmee ze een toelating geven om gevangenen uit de kampen naar deze of gene staat te deporteren. Er wordt vaak keihard onderhandeld opdat niet-europese staten vlotjes die documenten zouden afleveren. De belgische staat sloot in de jaren negentig bijvoorbeeld een terugname akkoord met de marokkaanse staat af: in ruil voor het accepteren van de terugleiding van alle personen die onwettig van marokko naar belgië komen, bekwam de marokkaanse staat een lucratief exportcontract voor “marokkaanse” tomaten naar belgië. Toen anderhalf jaar geleden in Ceuta en Melilla geschoten werd op mensen die de muur van fort europa trachtten over te klimmen, reisde de spaanse minister van binnenlandse zaken als de bliksem naar Rabat om te bevelen hoe de vluchtelingen in de sahara moesten gedropt worden. De marokkaanse staat luisterde wederom gewillig in ruil voor …
De europese staten willen zelf volledig controleren welke personen wel en niet naar hier mogen komen. Wanneer mensen nodig zijn om het vuile werk van het kapitalisme op te knappen, willen de europese staten zelf bepalen wie die jobs moet uitvoeren. Daarom werd sinds een paar jaar de europese “laissez-passer” ingevoerd. De europese staten leveren nu zelf een document af waarin ze “bewijzen” dat persoon X of Y uit dit of dat land komt. Met dezelfde business-mind wordt er nu geleurd opdat andere staten dit document zouden aanvaarden. De nepalese staat hapte als eerste toe. De nepalese staat, die op dat moment een exportcontract voor “belgische” wapens had veilig te stellen om hun binnenlandse vijand te bekampen.
Wij kennen vaderland noch moedertaal
Smeuïge verhalen over schrijnende toestanden in het zwartwerk circuit worden vaak in het breed en het lang uitgesmeerd, maar de echte mensenhandelaars -de architecten van fort europa die nieuwe slaven voor het witwerk circuit aanvoeren en controleren- blijven steeds zorgvuldig buiten schot. Een paar gelukzakken worden geregulariseerd; wie wordt afgekeurd, wordt opgejaagd en gedeporteerd of uitgeleverd aan koppelbazen en huisjesmelkers.
Intussen tracht de dienst vreemdelingenzaken naarstig uit te zoeken uit welk land onze vriend Yacob vandaan komt. Onze boodschap is duidelijk: Yacob komt nergens vandaan. Hij is onze vriend, en zolang hij dat wil, zijn wij zijn familie. Wij erkennen geen grenzen of naties.
Het wordt tijd dat we zelf bepalen waar en met wie we samenleven in plaats van te moeten smeken om een papiertje van één of andere staat. Het wordt tijd dat we inzien wie onze vijanden zijn die we moeten pijn doen: de politiekers en hun gedweeë knechten die al twintig jaar bezig zijn met het bouwen van kampen en het regulariseren en deporteren van mensen.
GEEN GRENZEN, GEEN NATIES. STOP DEPORTATIES
VUUR EN VLAMMEN VOOR ALLE KAMPEN
TEGEN DE STAAT ZIJN WE ALLEMAAL ILLEGAAL
Uit De Nar, maart-april 2007, nummer 210
|
